Mam en Ruud over de vloer (Part 2, Amazone!)

Hallo mensen! In deze blog zal ik het 2e deel van mijn reis beschrijven. Met mam en Ruud naar de Amazone geweest. Na ondertussen al ongeveer een week persoonlijke vertaalmachine gespeeld te hebben, zijn we dan nu toch echt op weg naar de Amazone, en wat was het daar mooi.

We kwamen aan op het vliegveld van Manaus, de grote stad van de Amazone. Heerlijk weer. Maar vergeten dat je bij het tropische regenwoud zit moet je niet doen. 10 seconden had het nodig om van een heerlijk weertje naar een tropisch stortbad om te slaan. Mensen gaan massaal bij anderen in het portiek staan, zelf scholen we in een lobby van een wat leek op een oud arm hotel, met 1 oude man aan de balie. Mensen gooien paraplu's open, maar de die-hard locals, schijnt het niet veel uit te maken. Die blijven mooi doorlopen alsof de zon nog schijnt. Die doen wel wat ze deden. Grappig vond ik dat om te zien.


Manaus is een grote stad, maar het lijkt wel redelijk veel armoede te hebben. Overal staan kraampjes van 1x1 meter waar 's nachts een kooitje omheen gaat.

Volgende werden we opgehaald door het Amazonetour-bedrijf. In een met vele koffers, 2 Canadezen, 1 Braziliaan, 2 Israëlische mensen gevuld busje gestopt en werden we naar een haventje gebracht. Veel kraampjes hier, hele grote vissen, galgjes om vlees aan te laten uitbloeden, snacks uit de buurt, regenjassen, zaklampen, ik kan wel doorgaan.

We zijn hier op een bootje gestapt. Dan kom je op een gegeven moment op het punt waar 2 rivieren bij elkaar komen. De "Rio Negro" (Langste zwartwaterrivier ter wereld) en de Amazon.
De Amazon heeft een lichtbruine kleur. Samen stromen deze 2 rivieren voor 12 kilometer ZONDER dat de kleuren mengen. Heel apart gezicht (Je ziet het pas echt goed als je erboven vliegt, maar als je eroverheen vaart is het ook al apart.

Eenmaal aan de andere kant weer een ander busje in, om een ander klein motorbootje in te gaan. Bij het instappen zagen we al een roze dolfijn in de rivier zwemmen.

Na ongeveer een half uurtje over de rivier waren we in the middle of nowhere. Een mooi hout- en riet hotel in de jungle aan de rivier.
Dit is dan dus echt een plek waar je mensen leert kennen.
Ik heb er een oude Vietnam veteraan ontmoet, gunman op een jeep.
Een Amerikaan die voor 2 jaar in Chili een Masters doet in International Relations. In het dagelijks leven zet hij jets op vliegdekschepen, en vliegt hij ander oorlogsmateriaal.
Er was een man bij die zijn huis had verkocht en alleen maar reist. Soms zoekt hij ergens een baantje voor 2 maanden, en gaat weer verder. Kan zo wel even doorgaan over mensen die ik er heb ontmoet.
Het groepje waarin ik aankwam waren allemaal mensen die met iemand aan het reizen waren. Dus iedereen sprak een beetje hun eigen taal en leerden elkaar niet echt kennen.
Beetje jammer wel. Maar ik heb het er heel mooi gehad.

Activiteit van de eerste dag was sight-seeing vanuit een boot. Luiaarden gezien, kaaimannen, veel vogels, apen, de gids zag een leguaan. Toen hij de boot daarvoor aan de oever neerlegde, vluchtte de leguaan. Maar, de gids zag een Boa constrictor van ongeveer een metertje of 2.
6 meter hoog in de boom. Hij klom de boom in, en met een lange stok met een lasso eraan werd de slang naar beneden gebracht.

Ik heb de slang vastgehouden. Een hand bij de staart, een hand bij de kop. Hij wond zich om mijn arm heen. Wat voelde dat apart. Hij is glad, redelijk zacht, en als hij kruipt voel je de schubben bewegen. Eerst buikhelft, dan rughelft. Het is moeilijk uit te leggen hoe het voelt.
Toen, na een paar gave foto's wilde de gids de slang weer terugpakken.
Hij zei: "Ik pak nu de kop weer, ok?"

Die 'ok' betekende of ik het snapte of niet. Ik dacht dat die 'ok' betekende dat hij de kop had. Dus ik liet de kop los.
Dan heb je dus een Boa constrictor om je arm, van 2 meter, waarvan niemand de kop vast houdt. En de slang is pissig. En hij bijt om zich heen.

Hap. Hap. Hap.

Gelukkig bleven de gidsen en ik redelijk kalm. Hij pakte zijn pet, hield die voor de kop, slang viel de pet aan. Op een of andere manier viel hij toen van mijn arm af. Ik liet de staart los, stapte achteruit en de gids ving hem weer. Dit wordt later een mooi sterk barverhaaltje. Mooi.

Later, op de terugweg, stond de gids op de romp van de boot, om vervolgens in de rivier te springen. 2 seconden later stond hij met een kleine krokodil in zijn handen. De dieren zijn zachter dan ik verwachtte. Aan de bovenkant wel een redelijk harnas, aan de onderkant ongeveer zo zacht als een matras.

Ik vroeg hem wat de grootste was die hij ooit ving. 4 meter. Met een lasso. En met blote handen gaat hij niet over de anderhalf heen.

Volgende dag, de jungle in. Tennisschoenen, dikke sokken, lange broek, mugvrije blouse aan.

Het eerste wat we zagen was een mierennest. Met een machete werd over de boom geraspt. Er kwamen grote mieren naar boven. De gemeenste van het woud zei de gids. Een beet resulteert in pijn in je gehele lichaam, hoge koorts, gewoon niet zo heel plezant om zo maar te zeggen.

Hierna kwamen we bij een boom die ze de 'telephone tree' noemden. Je slaat met een stok op de wortel, en het geluid dat eruit komt voel je in je lichaam, en kan tot 5 km ver reiken als je het goed doet.

Verderop kwam een grote tarantuala op ons pad. De gids maakte een lasso van een of andere bladsteel, en ving hem, om hem later weer terug te zetten. Heb hem zelf ook even (Aan de lasso) vastgehouden. Later vonden we er nog een.

Op dit moment vroeg de gids om stilte. Hij kijkt naar de andere gids, zegt "10 minuten", vraagt ons onze regenjassen aan te trekken, en precies 10 minuten later begon het enorm te regenen. Ik weet niet wat die vent hoorde, ik hoorde alleen vogels aapjes in de verte, maarja. Pro's.
Va n jonge palmbladen maakten de gidsen in snel tempo een schuilplek voor de regen. Dit was meer voor de show, want nadat het enigszins af was, gingen we verder de jungle in.

Dan vindt de gids iets dat op een kokosnoot lijkt. Lijkt, want het is gevuld met 'Brazilian nuts'. Veel te lastig om open te maken, maar die dingen zijn wel heel lekker..
Hoe verder we gingen, hoe meer planten en vruchten er gepakt werden. Geneesmiddelen en medicijnen voornamelijk.

Op het punt waar we weer om zouden draaien vroeg de gids de vrouwen van de groep naar voren. Hij opende wat noten. "Ogen dicht, eet wat ik in je hand stop en vertel me wat het is. Je herkent het."
Ze vonden het allemaal maar ranzig, en stonden te springen. Blijkt dat hij ze levende larven gevoerd had.
Geweldig.

Heb er daarna zelf ook een geproefd, was nog best lekker ook! Viel me niets tegen, smaakte naar kokosnoot. Vloeibare, slijmerige kokosnoot. Maar ik vond het best nog wel lekker. Alleen raar omdat je weet dat het een levende larve is.

Op de terugweg een toekan gezien, en dat was het voor de terugweg.

Dag erna, piranhavissen. Ik ving er 4, haalde er nog 2 boven water, maar die vielen van de haak voor ze in de boot kwamen. Diezelfde avond hebben we ze opgegeten. Tijdens het vissen ervan sprongen er 2 leguanen uit bomen het water in. Ik zag ze niet, ik hoorde het alleen en zag het water omhoogslaan.

Diezelfde middag naar het huis gegaan van een gezin dat daar woonde. Elektriciteit hebben de gezinnen daar sinds 6 maanden. Bijna alles gaat nog met de hand. Er is een school in de buurt, en er gaat een schoolbootje rond om de kinderen op te halen. Voor de elektriciteit staat een man bij de school 6 euro per maand moeten de gezinnen betalen aan de man. Contant.

Het hotel waar we verbleven werkte samen met de gezinnen. Elke week werkten er mensen uit andere gezinnen, om gelijkwaardige werkgelegenheid te geven. Goed over nagedacht!

De Vietnamveteraan had een bellenblaas busje meegenomen. De kinderen van het gezin waar we waren vonden het geweldig. Ik vond het prachtig om te zien.

Op de terugweg een 4 meter lange kaaiman gezien.

Ik kan nog meer schrijven, maar ik denk dat ik er maar mee moet stoppen.

Het was tijd om afscheid te nemen van mam, en Ruud. Apart om voor een 2e keer dag te zeggen. Zij zouden nog anderhalve week reizen door Brazilië, ik moest terug naar school.

Manaus - Brasilia - Curitiba - Maringá. Zo zou ik moeten vliegen. Middernacht in Curitiba werd me verteld dat de vlucht naar Maringá niet ging. Moest naar Londrina vliegen en daar met een bus (vliegmaatschappij regelde de busreis) naar Maringá airport om daar een taxi te nemen.

Eenmaal thuis om 4 uur 's nachts, zou school over 3 en een half uurtjes beginnen. Verslapen. Dus doorgeslapen. Volgende dag weer geprobeerd, toen wel gelukt.

Dit was mijn blog over de reis. Sorry dat hij wat lang is, maar ik heb nu weinig details gemist!

Bedankt voor het lezen. Tot schrijvens!